Ξημερώματα φοράω τα καλά μου
βυθισμένη στη σιωπή η κάμαρα μου
βγαίνει ο ήλιος μα ο κόσμος μου κρυώνει
τη φωνή μου με καμώματα φιμώνει
Με τη θλίψη σου π' αγάπησα γυρνάω
σ' ένα έρημο σοκάκι περπατάω
γύρω σπίτια με τραγούδια ξετυλίγουν
την ανάγκη για ένα χάδι και με πνίγουν
..και λοιπόν το παρελθόν μας ένα ψέμα
δρόμος λήθης και χωρίς επιστροφή
κάθε άνοιξη που έκλαψα για σένα
χιόνι που έντυσε ψηλή βουνοκορφή
Πάλι χάραμα τη νύχτα ξεθωριάζει
λιγοστεύουν οι σκιές μα δεν με νοιάζει
είναι τ' άρωμα γυναίκας που με καίει
ψιθυρίζει και ένα όνομα μου λέει
Δεν θυμάμαι να σε ψάχνω μες τα τρένα
απ' τα όνειρα δεν έμεινε κανένα
ξημερώματα δεν θέλω να λυπάσαι
το μυαλό μου δεν ορίζεις μη φοβάσαι
..και λοιπόν το παρελθόν μας ένα ψέμα
δρόμος λήθης και χωρίς επιστροφή
κάθε άνοιξη που έκλαψα για σένα
χιόνι που έντυσε ψηλή βουνοκορφή